//"..Kırmızı toprağın içinde, uygun bir sıcaklık ve nem oranında bekleyen çiçek tohumları kışın son yağmuru altında ıslandıktan sonra, baharın ilk güneşiyle kurulanır ve bir tohumdan bir çiçeğe dönüşerek belirir yer üstünde. Genellikle. O, bir istisnaydı. Uzun süren kış geceleri boyunca bedeninin ne tür bir çiçek olarak toprağı ve soğuğu deleceğini düşünmüş, merakla Güneş'in yapraklarına dokunacağı günü beklemişti. Şimdi ise, tüm tahminlerinin aksine bir insanın bedeninde vücut bulan gövdesini şaşkınlık ve korkuyla seyrediyordu. Ayakları toprağın içinde, gövdesi papatyalar arasındayken, bakışını hala yabancısı olduğu bu bedenden güçlükle çekip uzağa, çiçek tarlalarının bittiği yere çevirdi güçlükle. Ufuk çizgisinin altında belli belirsiz, karanlık bir gölgeyi andıran yüzüyle uyumakta olan şehri gördü. Gücünü toplayıp, ayaklarını toprağın içinden çıkardı ve rüzgarla dalgalanan bir ağaç gibi silkinip hala bedeninde duran son toprağı da silkeledikten sonra oraya, şehre doğru yürümeye başladı. Çıplaktı..." \\
