//... ve bir insana yakışmayacak şekilde yaşadığım da oldu; yorgun ve umutsuz. Düşü çalınmış bir uyku gibi. Bedenimi ve hayatımı anlamsızca vücut bulmuş bir taş parçası gibi insanların önüne, ayaklarının dibine yuvarladım; vurup tekmelesinler, çiğneyip geçsinler diye. Onu taşıyabilmek için, acıya gözlerimi kapadım. Sustum, ses çıkarmadım. Üzerime bulanan hayattan kaçmadım, hayatın tüm renkleriyle kirlendim. Ve şimdi, bedenim yine cisimleşirken, yeniden ellerimi, yeniden gözlerimi, kanımı ve damarlarımı hissederken, görüyorum tüm insanların içinde uyumakta olan o taşlaşmış ikinci insanı..\\
